Op vrijdag 15 september 2017 installeerde de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen tijdens een plechtige zitting zijn nieuwe Eerste Voorzitter en zijn nieuwe Voorzitter.
De nieuwe Eerste Voorzitter werd onthaald door mijnheer Michel Wilmotte, eerstaanwezend Kamervoorzitter, die een overzicht bood van de beroepsloopbaan van de nieuwe korpschef van dit rechtscollege. Diens beroepsloopbaan bracht hem van de Commissie voor de Mensenrechten van de Raad van Europa, via de Vaste Beroepscommissie voor de Vluchtelingen en een onderwijsopdracht aan de ULB, na een passage op de Raad van State, opnieuw tot bij de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen waarvan hij van 2007 tot 2011 al eens de ‘nummer 2’ was.
In zijn installatierede zette dhr. Bodart op zijn beurt de persoonlijkheid en de professionele capaciteiten van mijnheer Geert De Boeck in de verf, die al sedert 2007 rechter in vreemdelingenzaken is en auteur van diverse gespecialiseerde publicaties. Daarna richtte de nieuwe korpschef zich tot het gehele personeel om het te bedanken voor het reusachtige werk dat binnen de Raad werd verzet. Om kwaliteitsvolle arresten te kunnen uitspreken, moet de Raad kunnen rekenen op de dagelijkse inzet van elke individuele medewerker: van het onderhoudspersoneel tot de informaticadienst, van de griffie-assistenten tot de juristen, van de logistiek tot de magistraten.
Vervolgens wees hij op de wezenlijke rol die een rechtscollege zoals de Raad speelt in een rechtsstaat. Onder de genodigden tekenden zowel de advocatuur en de belangenorganisaties van de vreemdelingen als de overheid present in de persoon van de Staatssecretaris voor Asiel en Migratie, waarin de nieuwe Eerste Voorzitter een zekere erkenning zag van de onafhankelijkheid van de Raad. Hierbij benadrukte hij dat het fundamenteel is, opdat men zou kunnen spreken van ‘vreemdelingenrecht’ en niet van willekeur, dat eenieder recht heeft op een daadwerkelijk rechtsmiddel voor een rechtscollege dat in alle onpartijdigheid en alle onafhankelijkheid, nadat alle partijen werden gehoord, recht kan spreken. En hij sloot af met zijn eigen woorden : “In zulke gevoelige materie, misschien nog meer dan in andere, is het recht het enige alternatief voor geweld”.