De ambtenaar-geneesheer ging er in zijn advies vanuit dat het onderzoek van de beschikbaarheid en de toegankelijkheid van de voor de verzoekende partij noodzakelijke zorgen en behandelingen diende te gebeuren in « het land van terugname » op basis van de Dublinverordening en dus in dit geval Italië. De verwerende partij maakte de keuze om de aanvraag enkel en alleen in functie van het land van overdracht te beoordelen en een beoordeling in functie van het land van herkomst van verzoekster achterwege te laten.
Ongeveer één maand na de beslissing waarbij de medische regularisatie-aanvraag ongegrond werd verklaard, werd de asielaanvraag van verzoekster overgemaakt vaan de commissaris-generaal voor de vluchtelingen en de staatlozen. Bijgevolg kon de verzoekende partij niet langer het voorwerp uitmaken van een overdracht naar Italië.
In haar medische regularisatie-aanvraag had de verzoekende partij aangevoerd dat de behandeling en de opvolging die zij nodig had niet beschikbaar of toegankelijk waren in haar land van herkomst.
De Raad is van oordeel dat het aan de verwerende partij toekwam om, zelfs in ondergeschikte orde, de beschikbaarheid en de toegankelijkheid van de voor verzoekster noodzakelijke behandeling en opvolging te beoordelen in functie van haar land van herkomst, in dit geval Ivoorkust (RvV 29 juli 2020, nr. 239 137).